کد مطلب:277074 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:208
نوید اسلام درباره ظهور حضرت مهدی
در بحث های گذشته از ظهور یك مصلح بزرگ جهانی برای ریشه كن ساختن ظلم و فساد سخن گفتیم و به اینجا رسیدیم كه پیش بینی چنین قیامی چه از نظر دین و مذهب و چه از نظر فطرت و طبیعت و چه از نظر عقل و منطق كاملا امكان پذیر است.
اكنون می خواهیم ببینیم آن شخصیّت بی نظیری كه تحقّق بخش اهداف دیرینه همه انبیا و اولیای الهی است، و با ظهور مبارك خود همه جهان را نورانی می كند، چگونه شخصیّتی است؟ برای دانستن و پی بردن به حقیقت این موضوع لازم است مقدّمه كوتاهی را بیان نماییم و آن این كه:
برای تحقّق بخشیدن به یك نظام جامع و كامل ـ و حتّی اداره اُمور یك خانواده چند نفری ـ نخستین چیزی كه لازم است «مدیریّت و رهبری» صحیح است؛ زیرا مسلّم است كه هیچ جامعه ای بدون رهبر و هیچ كاروانی بدون كاروان سالار و هیچ لشكری بدون فرمانده، دوام و بقا نخواهد داشت و همه چیز در گرو وجود مدیریّت و رهبری صحیح است. بنابراین، شكّی نیست كه برای ایجاد نظم كامل جهانی و تسلّط بر قدرتهای كوچك و بزرگ استكباری و برقراری عدالت و امنیّت عمومی، وجود رهبری آگاه و دانا و توانا و مصون از خطا و گناه كه از هر نظر احاطه كاملی بر كلّ جهان داشته و به یك قدرت بی نهایت متّكی باشد، لازم است.
با توجّه به این مقدّمه، از آنجایی كه نظام «امامت و رهبری» در اسلام، یك نظام الهی و دارنده مقام امامت، دارای یك مقام و منصب الهی است و «امام»، رهبر دینی، فكری و سیاسی مسلمانان و خلیفه خدا در زمین و ولیّ امر مسلمین است، تردیدی نیست كه ظهور مبارك حضرت مهدی (علیه السلام) برای به ثمر رساندن اهداف توحیدی اسلام و تحقّق بخشیدن به تمام وعده های قرآن و تشكیل حكومت واحد جهانی، یك امر كاملاً ضروری
[ صفحه 62]
و منطقی است؛ زیرا او آخرین حجّت خدا و تنها امام معصومی است كه نوید ظهور مباركش در قرآن و روایات اسلامی و كتاب های آسمانی به مردم داده شده است.
اینك برای این كه این موضوع كاملاً مشخّص شود و معلوم گردد كه اسلام برای احراز مقام رهبری در حكومت الهی، چگونه شخصیّتی را معرّفی كرده است، مسأله مهدویّت و عقیده به ظهور آن یگانه مصلح بزرگ جهانی را از دیدگاه اسلام و مسلمانان و منابع اسلامی ـ منابع شیعه و اهل سنّت ـ بررسی می كنیم.
اكنون می خواهیم ببینیم آن شخصیّت بی نظیری كه تحقّق بخش اهداف دیرینه همه انبیا و اولیای الهی است، و با ظهور مبارك خود همه جهان را نورانی می كند، چگونه شخصیّتی است؟ برای دانستن و پی بردن به حقیقت این موضوع لازم است مقدّمه كوتاهی را بیان نماییم و آن این كه:
برای تحقّق بخشیدن به یك نظام جامع و كامل ـ و حتّی اداره اُمور یك خانواده چند نفری ـ نخستین چیزی كه لازم است «مدیریّت و رهبری» صحیح است؛ زیرا مسلّم است كه هیچ جامعه ای بدون رهبر و هیچ كاروانی بدون كاروان سالار و هیچ لشكری بدون فرمانده، دوام و بقا نخواهد داشت و همه چیز در گرو وجود مدیریّت و رهبری صحیح است. بنابراین، شكّی نیست كه برای ایجاد نظم كامل جهانی و تسلّط بر قدرتهای كوچك و بزرگ استكباری و برقراری عدالت و امنیّت عمومی، وجود رهبری آگاه و دانا و توانا و مصون از خطا و گناه كه از هر نظر احاطه كاملی بر كلّ جهان داشته و به یك قدرت بی نهایت متّكی باشد، لازم است.
با توجّه به این مقدّمه، از آنجایی كه نظام «امامت و رهبری» در اسلام، یك نظام الهی و دارنده مقام امامت، دارای یك مقام و منصب الهی است و «امام»، رهبر دینی، فكری و سیاسی مسلمانان و خلیفه خدا در زمین و ولیّ امر مسلمین است، تردیدی نیست كه ظهور مبارك حضرت مهدی (علیه السلام) برای به ثمر رساندن اهداف توحیدی اسلام و تحقّق بخشیدن به تمام وعده های قرآن و تشكیل حكومت واحد جهانی، یك امر كاملاً ضروری
[ صفحه 62]
و منطقی است؛ زیرا او آخرین حجّت خدا و تنها امام معصومی است كه نوید ظهور مباركش در قرآن و روایات اسلامی و كتاب های آسمانی به مردم داده شده است.
اینك برای این كه این موضوع كاملاً مشخّص شود و معلوم گردد كه اسلام برای احراز مقام رهبری در حكومت الهی، چگونه شخصیّتی را معرّفی كرده است، مسأله مهدویّت و عقیده به ظهور آن یگانه مصلح بزرگ جهانی را از دیدگاه اسلام و مسلمانان و منابع اسلامی ـ منابع شیعه و اهل سنّت ـ بررسی می كنیم.